“Mam, wat gaan we eten?” vraagt mijn zoon terwijl hij zijn schooltas op de bank slingert. “Brandnetels!” roep ik terug. Toegegeven, het is geen alledaags antwoord en ik verwacht dan ook flink wat commentaar. Maar hij haalt zijn schouders op. Via twitter zag ik de recepten voorbij komen. Heerlijke filodeegtaartjes met brandnetel met zongedroogde tomaat van Lepeltje Liefde en Brandnetelpesto van Tuinwaarts. Gewoon onkruid eten, waarom ook niet! In de tuin heb ik brandnetel genoeg. Het groeit harder dan ik kan wegtrekken. Maar ik laat ook bewust wat staan voor vlinders. En roep ik altijd stoer, dat ik óveral pesto van maak, dan kan ik nu toch niet achterblijven. Wildplukken dus in eigen tuin, makkelijker kan het niet. En als anderen het ook eten, voelt het toch minder vreemd.
Nu zal ik ook maar bekennen dat ik tijdens het wassen van de brandneteltoppen, verschillende rupsjes heb gered van een verdrinkingsdood. Met een rups van een atalanta op mijn vingertop snelde ik naar buiten. In onze voortuin staan ook een paar brandnetels voor vlinders. Als een groot vlinderliefhebber had ik er wel moeite mee. Voedsel dat ik speciaal voor vlinders laat staan, zelf opeten. Ik troost me met de gedachte dat ik alleen de toppen gebruik. Het was een rare gewaarwording om met mijn vieze tuinhandschoenen in een strakke, schone keuken te staan rommelen. En ik vroeg me af of mensen in de oorlog ook brandnetels aten. Als je de dure parmezaanse kaas en pijnboompitten vervangt met goedkopere varianten, dan is het een heel budgetvriendelijke maaltijd.
En hoe smaakt het dan?
De smaak vinden we een beetje vergelijkbaar met spinazie. Niet bitter zoals ik verwacht had maar juist subtiel van smaak. Heel eetbaar maar voor een pesto vind ik basilicum en rucola toch lekkerder. Pesto mag een heftige en intense smaak hebben. Brandnetel is net iets te subtiel en te vlak. Mijn zoon denkt daar anders over. Hij smeekte of hij het restje, dat ik had bewaard voor het fotobordje, mocht eten. Kijk, zo komen we de crisis wel door!
Geef een reactie